Patagonia

Hola amigos,

Vorige week maandag ben ik Clint (als verrassing) gaan ophalen op het vliegveld. We hadden afgesproken dat hij met de bus naar de stad zou gaan en ik hem daar zou zien. Hij landde namelijk al om 4:40 uur en naar het vliegveld gaan zou betekenen dat ik heel vroeg op moest staan, wat hij niet nodig vond. Mijn verrassing liep echter enigszins in de soep, doordat ik te laat was. De Uber liet twintig minuten op zich wachten en ik had sowieso al ingecalculeerd om ietsje later aan te komen zodat ik niet heel lang zou hoeven wachten. Eenmaal aangekomen was ik in twijfel of hij al door de douane was. Aangezien smsen niet werkte, had ik mezelf voorgenomen nog even af te wachten voordat ik hem zou bellen, dat zou de verrassing namelijk enigszins verpesten vond ik zelf. Totdat in een keer mijn telefoon ging: 'He, met Clint. Ik zit nu in de bus naar de stad, we vertrekken over 10 minuten.' Waarna ik hem vriendelijk verzocht toch maar even uit te stappen. Good job Caro, good job. Ach, hebben we weer een leuk verhaal zullen we maar zeggen. Dinsdag zijn we uitgebreid gaan uit eten om te vieren dat we weer bij elkaar zijn en om onze 4e (haha) verjaardag te vieren!

Vrijdag stond ons reisje naar Patagonië op de planning. We landden om 19:15 uur 's avonds en hebben overnacht in El Calafate, omdat het te laat was om nog een bus naar El Chaltén te kunnen nemen. Het vliegveld was heel klein en het lag in the middle of nowhere. Het landschap dat we vanuit daar konden zien, was al prachtig en beloofde veel goeds voor de komende week. Zaterdagochtend hebben we om 8 uur de bus genomen, die er 3,5 uur over deed om in El Chaltén te komen. Een plekje dat ze zelf 'the hiking capital of the world' als bijnaam geven. We besluiten die dag een kleine hike te doen, die one-way een uurtje in beslag neemt.

Zondagochtend is het tijd voor de Fitz Roy Trail, deze neemt one-way 4 uur in beslag en kent veel hoogtemeters. Al snel kwamen we erachter dat we achter Iris, Maria en Noël (er waren meer exchange studenten naar Patagonië deze week ivm de vrije dag van maandag) en twee andere Franse meisjes liepen en hebben we onze tocht met z'n zevenen voortgezet. Het weer was heel afwisselend, soms zon, maar ook vaak regen. Voordat we aan de laatste kilometer van de track begonnen, stond er een bordje dat dit één uur in beslag zou nemen. We zouden namelijk 400 hoogtemeters afleggen in slechts één kilometer. Daar waar anderen last hadden van verzuurde benen, had ik vooral last van een conditieprobleem (toch niet zo'n goed idee dat stoppen met hockeyen) én dan had je natuurlijk nog de mensen die nergens last van hadden, haha. Nadat we inderdaad een uur over de klim hadden gedaan, kwamen we boven. Niet dat we ooit op de maan zijn geweest, maar dat gevoel had je bijna wel. Prachtige uitzichten en gelukkig een zonnetje boden de perfecte gelegenheid voor een lunch. Na een uurtje te hebben gezeten, begonnen we aan de terugreis. Na slechts 10 minuten dalen, trad mijn bekende knie probleem weer op, dat beloofde weinig goeds voor de terugweg. Nadat we de 400 meter daling er weer op hadden zitten, hebben we een klein uitstapje gemaakt naar een ander pad, waar zich nog een uitzichtpunt voor een andere gletsjer bevond. Hierna begon de echte terugreis. Nadat iedereen al een keer op me gewacht had, heb ik gezegd dat ze door konden lopen en we elkaar beneden wel weer zouden zien. Uiteindelijk lag mijn gemiddelde snelheid op 2 km/u en werd het nog bijna een strijd tegen het donker. Gelukkig waren we vroeg vertrokken, waardoor we (lees: Clint en ik) uiteindelijk om 19:30 uur het eindpunt bereikten (de rest om 18:40 uur, haha). We waren die ochtend om 9 uur vertrokken, hebben uiteindelijk 30 kilometer gelopen, waarvan 750 hoogtemeters. We kwamen de rest per toeval weer tegen en zijn samen een biertje gaan doen en gaan eten. Daarna wilde iedereen graag naar bed, wat zeer zeker als de hemel op aarde voelde. Nadat we een uurtje hadden gezeten, was lopen voor mij bijna helemaal geen optie meer en dus hadden we besloten dat Clint de dag erna zelf een hike zou maken en ik een dag niets zou doen.

De grootste grap van de dag was nog wel dat de hikes alleen gedaan mogen worden door mensen tussen de 10 en 65 jaar. Toen we halverwege waren op de heenweg, heb ik Clint heel trots lopen verkondigen dat oma dit op haar 75e ook nog wel had gekund. Toen wist ik echter nog niet dat die intensieve klim eraan zat te komen. Nadat ik zelf als kreupele Truus naar beneden probeerde te komen, heb ik vrij vaak gehoord: 'Oma Maria kan dit op haar 75e nog wel, maar kleindochter Caro op haar 24e daarentegen, heeft er vrij veel moeite mee.' Misschien moet ik af en toe ook maar gewoon mijn mond houden......

Na ons 'paasontbijt' van maandag, heeft Clint in recordtijd een andere hike gedaan die 1000 hoogtemeters kende en voor mij sowieso geen optie was. Dinsdag hebben we samen met Stan (dispuuts- en tevens lichtingsgenoot van Clint) en Lotte een auto gehuurd en zijn we naar het noorden van El Chaltén gereden, dat zelf overigens een super klein plekje is. Na 40 km over een niet geasfalteerde weg, kwamen we bij het beginpunt van een kleine trekking. Deze zou one-way een uurtje zijn en eenmaal bij het eindpunt aangekomen, vonden we ook hier een mooi uitzicht.

Woensdag zijn Clint en ik samen aan de laatste lange hike begonnen, maar ben ik na 6 van de 9 kilometer omgedraaid en heeft Clint hem alleen afgemaakt. Deze dag hebben we zelfs gehiket in de sneeuw. Gelukkig klaarde het halverwege op en hebben we de tweede helft met een zonnetje kunnen lopen. Clint die stukken gerend had in een poging om de trail samen te finishen, riep mijn naam net voordat ik de normale weg weer betrad. Mission accomplished. Rooijakkers had weer 2x zoveel afstand afgelegd als ik in dezelfde tijd. Lang leve onze berggeit, verschil moet er zijn... Al begon hij ook kwaaltjes te krijgen na ongetraind zo'n 90 kilometer te hebben afgelegd in vier dagen, dus het was goed dat dit de laatste dag was. 's Avonds zijn we met een hele groep gaan eten en heeft Clint kennisgemaakt met de Argentijnse asado. 

Donderdag hebben we de bus teruggenomen richting El Calafate en hebben we in de middag wat door het stadje gelopen. Dit was een stuk groter dan El Chaltén, maar nog steeds klein. Vrijdag hebben we een auto gehuurd en zijn we naar Perito Moreno Glacier gereden. Wat een immense gletsjer is dat! Heel mooi en indrukwekkend. Na wat foto's genomen te hebben, wilden we de omgeving graag verkennen, maar er is werkelijk helemaal niets daar. Er zijn niet eens geasfalteerde wegen, op de weg tussen El Calafate en Perito Moreno na. We hebben onderweg een tussenstop gemaakt bij het Glacier Museum, dat heel interessant was. Ondertussen weten we veel over gletsjers, waar op aarde ze liggen, hoe ze ontstaan en hoe belangrijk ze voor ons mensen en de productie van ons drinkwater zijn en dat we beter ons best moeten doen om ze te behouden.

Gisteren zijn we teruggevlogen naar Buenos Aires nadat we twee uur vertraging hadden, iets dat hier meer gewoonlijk is dan een uitzondering. Vandaag een dagje tijd voor de studie en de komende twee weekenden gaan we op pad in de stad zelf, want die heeft ook nog heel veel moois te bieden dat we nog niet gezien hebben.

Hasta luego xxxx

Ps. Veel foto's hieronder!!